Verjess Babylon Testo

  • Home
  • >
  • B
  • >
  • BAP
  • >
  • Halv Su Wild (2011)
  • >
  • Verjess Babylon

Testo Verjess Babylon

Er hatt die janze Woch jearbeid, pausenlos,
Daach un Naach, un jrandios
sich all die Bäum un Bloome övverlaat
un Land un Meer un Birch jemaat.

Er hatt die Sonn huh bovve fessmontiert
un jääjenövver Mohnd un Stään fixiert,
Die janze Diere hat e' enn zwei Daach paratjemaat
un ohne Lieferschwierigkeite ahn dä Start jebraat.
Dann, ahm sechste Daach, do saat e' sich: „Jenau!
Jetz fählt nur noch Mann un Frau.“
Mann jing flöck, dat met dä Ripp wohr kompliziert,
joot jejange, nix passiert.

Jetz looch dä Herrjott völlig fäädisch enn däm Himmelbett
un kunnt nit schloofe, weil e' spüre däät: Do fählt noch jet.
Er hätt sich hin un herjewälz, ävver e' kohm nit drop,
bess dat dä Hahn jekräht, denn drusse jing die Sonn ald op.
„Ja, klar, 'ne Hahn kräht, die Koh määt Muh,
un dä Hungk, dä bellt dozo.
En Katz miaut, der Löwe brüllt,
wenn ens jet nit läuf wie bestellt.

Jesses nä, die Minsche hann jo noch kein Sprooch!
Da' 'ss mer irj'ndwie durchjejange letzte Woch!“
Also nix wie russ uss singem wärme Bett,
sechs Uhr, wie e' zo sich säät:

„Verjess Babylon un dat met däm Turm.
Jed Land kritt en Sprooch, ein wöhr nit jenooch.
Verjess Babylon, Hillije Jeist un Jottes Sohn.
Ejal wat et koss, noch benn ich dä Boss!“

Also em Tiefflooch noch ens flöck enn jede Kontinent,
wobei e' ungerwähß sujar e' Veedelstündche pennt,
Weil dissmohl, Jott sei Dank un Miles & More,
e' Upgrade enn die Business-Class drin wohr.
Su krääte Eskimos un Inkas dat,
wodrop se schon ihr Levve lang jewaat.
Die Chinese wollte 'n Sprooch, die ohne „R“ usskütt
un die jeschrivve revolutionär usssieht.
Kisuaheli, Jamaikanisch un Sanskrit,
Sprooche, die mer nur 'm Himalaya versteht,
Och Hebräisch, Schwizerdütsch, sujar Latein,
un ein für die enn Bahrain.


„Verjess Babylon un dat met däm Turm.
Jed Land kritt en Sprooch, ein wöhr nit jenooch.
Verjess Babylon, Hillije Jeist un Jottes Sohn.
Ejal wat et koss, noch benn ich dä Boss!“

Dä „Tatort“ leef ald, als dä Chef övver die Alpe kohm
un sich paar Type enn 'ner Ledderbozz vüürnohm.
Donoh die Hesse un die Sachse un et Schwabenland,
dann die Berliner un die Feschköpp vun der Waterkant.
Nur für Hannover feel ihm nix Besondres enn,
un Düsseldorf maat suwiesu jar keine Senn.
Un als e' selver zwei Minute vüür dä Jeisterstund
duudmööd kaum noch schwaade kunnt,
troof e' zwesche Clodwigplatz un Sev'rinsbröck
noch paar janz seltsame Lück,
die ahm Schunkle wohre, stumm un stillverjnöösch,
met Pappnase em Jeseech:
„So, Lück, wesst ihr wat? Ich hann et jetz satt,
ich kann ech nimieh, mir deit alles wieh!
Sibbe Daach Akkord, sujet jrenz ahn Mord.
Wiesu sprecht Ihr eijentlich nit einfach wie ich?

Verjess Babylon, Hillije Jeist un Jottes Sohn.
Ejal wat et koss, noch benn ich dä Boss!“