Kaspar Testo

Testo Kaspar

Wohere kohm woss keiner jenau, dä verlodderte Jung.
Om Maatplatz stunnte se un glotzte un et heeß,
dä Jung, dä wöhr stumm.
Die eine saate: Dat ess e Veeh!,
die andere froochte: Wat will dä he?
dat et besser wöhr, wenn e zom Düüvel sich schert:
Weg met dämm Kääl, un zwar janz schnell!!

Sing Hoore en Strähne, verfilz, singe Jang woor jebeugt,
Luhrt her, dä Idiot he, dä woot vum Düüvel jezeugt.
Dä Pfarrer joov ihm ne Krooch voll Milch,
für ihn nur ne hastije Zoch.
Dä weiss nit, wie mer uss Tasse drink,
dä hätt en Wölfin jesäugt, vermutlich en Wölfin jesäugt.

Minge Vatter, dä en unserer Stadt dä Schullmeister woor,
jing op ihn zo, trotz all dämm Hass, dä e rund öm ihn sooch.
Su ruhig hä kann sprich e ihn ahn,
un dä Stumme nimmp sich e Hätz un stammelt su joot e kann,
singe einzije Satz: Heiße Kaspar!
Dann nimmp minge Vatter ihn met nohuss -
Heiße Kaspar.

Ming Mamm wäsch sing Lumpe un schnigg ihm de Hoor.
-Heiße Kaspar
Spreche bringk minge Bapp ihm bei und wie et schingk,
hatt e dodrop jewaat. Jed Woot hätt e opjesauch,
nä, wie jierig dä woor, wie jierig dä woor!
Zo unserer Schull jehührt sick eh un je et Üttinger Feld.
Kaspar un ich, mir plööchte zo zweit,
bahl woor alles bestellt.
Mer häschte un pfläschte jede Keim
un fuhren em Herbst die Ernte heim,
vun dä Lück maledeit un vun ihre Köter verbellt,
vun ihre Drecksköter verbellt.

Ne Winterdaach, et litt Schnie op der Stadt,
Ahnfang Januar, ming Mamm rööf: Kütt all eropp, et Esse ess jaar!
Dä Vatter wünsch: Jooden Appetit!
bloß irjendwie kütt dä Kaspar nit,
weshalv minge Bapp frööch:
Weiß einer, wo dä Kaspar blieht?
Wo zum Düüvel dä Kaspar blieht ?

Mer hann ihn jefunge, koot drop op dämm Pfad ahn dämm Feld.
Dä Neuschnie weht övver ihn, sieh Jeseech ess entstellt,
die Aure en Duhdesangst opjerisse,
sieh Hemp ess bloodisch un zerschlesse.
Erstoche hatte se ihn, ahm Üttinger Feld,
do unge ahm Üttinger Feld.

Ich sinn dä Polizeirat noch, die Schublad un dat Formular.
Dä Herr sei ihm gnädig! saat irjendwann noch dä Vikar.
Dat Uttinger Feld litt lang schon brooch
un aff un zo bellt ne Köter mir noh,
wenn ich Bloome usstreue,
do unge om Pfad, für dä Kaspar, für dä Kaspar.